“Felsefe kendi krallığında çalışır; zaman kazandırır, çalmaz. Fazlalık değil onunkisi, sıradan hiç değil, efendidir, mevcuttur, buyurur. Kendisine tüm topraklarının ve mal-varlığının bir kısmını vermeyi vadeden bir vatandaşa demiş ki, Vereceklerini almak için gelmedim Asia’ya, aksine bıraktıklarımı alın diye geldim. Aynı şeyi Felsefe de söyler tüm olan biten için: Size fazla gelen zamanı çalmak için değil, aksine harcadığım zamanı kazanın diye buradayım. Zihnini tümüyle buna çevir, hazır ol önünde, ona saygı duy; seninle başkaları arasında büyük bir mesafe olsun! Fazlasıyla üstün geleceksin tüm ölümlülere, Tanrılar ise çok üstün gelemeyecek artık sana. – Seninle onlar arasında ne fark olacağını mı soruyorsun? Onlar daha fazla yaşayacak [senden], buna karşılık, Hercules aşkına, bütünü dara sığdırmak ne büyük sanat oysa! Bilgeye kendi çağı, Tanrı’ya ise tüm çağlar açıktır. Bilgenin Tanrı’ya üstün geldiği bir şey var ama, o da, Tanrı’nın kendi doğasından, bilgenin ise kendinden [kendi çabasından] ötürü korku nedir bilmemesidir. İnsan zayıflığında ve Tanrı’nın selametinde olmak ne büyük iş! Felsefenin ne inanılmaz gücüdür öyle, her geçici korkuyu çökertir. Hiçbir kargı işlemez onun vücuduna, sağlamdır, güvenlidir: kiminin hızını keser saldırıların, sanki giysinin kıvrımındaki hafif silahlarmış gibi, bağrından uzaklaştırır; kimine ise vurur, kendisine kim yollamışsa silahı, ona geri yollar! Hoşçakal!”

Seneca, Epistulae Morales VI.53.9-12
Çev. C. Cengiz Çevik