“İnanmak İhtiyacı”, Tevfik Fikret

Bütün boşluk: Zemin boş, âsümân boş, kalb ü vicdan boş;
tutunmak isterim, bir nokta yok pîş i hasârımda.
Bütün boşluk: Döner bir hiyçi î mûhiş civârımda;
döner beynim berâber; ihtiyârım, sanki bir serhoş,
düşer, lagzîdepâ, her sâha i ümmîde bir kerre…
Bu yalnızlık, bu bir gurbet ki benzer gurbet i kabre;
inanmak… İşte bir âgûş i rûhani o gurbetde.

Karanlık: Her taraf, her şey karanlık, bir hazîn yeldâ!
Karanlık: Fehm ü dâniş, akl ü istıhrâc hep muzlim;
bütün rûhumda müz’ic bir cemâdiyyet olur nâim,
kesâfetden ibâret bir tecellî arzeder eşyâ,
hakıykat zâhir olmaz, dîde i idrâke bir zerre…
Bu vehm âlûd bir zulmet ki benzer zulmet i kabre;
inanmak… İşte bir şeh râh ı nûrânî o zulmetde.

Tevfik Fikret, Rübâb-ı Şikeste ve Diğer Eserleri, İnkılâp Yay., s.368.