Herhangi bir şeyin omnia vincit olmaması

Şahsî varlığın (buna individualis deniyor, “daha fazla bölünemeyecek ölçüde -son noktaya kadar- bölünmüş tekil canlı”) herhangi bir şeyin kendisi için omnia vincit (her şeye üstün geldi<ğini>) olmadığını düşünmesi, kendinde oksimoron örneğidir, zira herhangi bir şeyin ne olmadığına ilişkin yargı kendi içinde tümel bir omnia vincit‘lik mahiyetini taşır.

Labor omnia vincit ya da amor omnia vincit örneklerindeki labor ya da amor‘un non omnia vincit ile yer değiştirdiğini düşünelim.

Status (ya da quod) non omnia vincendi omnia vincit şeklinde Latinceleştirebileceğimiz yargı bize non omnia vincit‘in kaçınılmaz olduğunu gösterebilir, tabi ki daimî bir düşünme eyleminin eşiğinde ya da içinde olduğumuzu kabul edersek bu durum geçerlidir.

Neticede diğer her şeye üstün gelecek ölçüde bir şeyi yüceltme eyleminden yoksunluk durumunun kendisini diğer her şeye üstün kılması yine individualis‘in doğal intellectus (akıl yürütme) sürecinde olduğunu gösterir. Burada aksiyon bir şeyin omnia vincit olması, reaksiyon ise herhangi bir şeyin omnia vincit olmamasının omnia vincit olması, başka deyişle reaksiyonun aksiyon olmasıdır.