Kutadgubilig 18’de Latince aslıyla ve ayrıntılı açıklamalarıyla birlikte sunduğum bu çeviri, Türk okurunun okumazsa ölecek hastalığına sebep teşkil etmeyen bir eserden olduğu için, pek ilgi görmez sanıyorum. Ancak yine de umut hastalıklı rüyaların sorumlusu, yapacak bir şey yok, “bir kişi okusa ya da okumaya kalkışsa, yeter” bile denebilir, neticede bir kişinin okuması bile, filozofun, metninin ve metnin çevirisinin başka zihinlerdeki canlanışı anlamına gelir. Diğer Romalı kalem erbablarıyla kıyaslanırsa, Türk yazınında nispeten ilgi görmüş olduğunu söyleyebileceğimiz Seneca’yı Seneque olarak çevirip okuyucuya sunan ya da çeviriyi Fransızcadan yaptığı için Vergilius’un Aeneis’ini “Eneadlar” diye Türk okuyucusuna kakalamaya kalkışan büyük ustaların çalışmalarının ulaştığı seviyeye ulaşamamış bir çalışma olması, bu sahtekar mütevazilik oyununda, Seneca’yı seven değil duyumsamaya çalışanlara, onunla “henüz” tümleşemese de, tümleşme yoluna girenlere artı nefes kazandırıyor olmalı, en azından ağırlaşmış çantasını omzuna sürüye sürüye akşam karanlığını yemiş Klâsik Filoloji koridorundan geçip Cağaloğlu’na, oradan da Üsküdar vapuruna doğru yol alan birileri varsa, onlar da nefes alabilsin, bu da yeter, maksat nefes, Seneca nefesi! Nil bahane!