Batı kültüründe öz, bireydir; bizim uygarlığımızda ise kamu bireyden önce gelir. Şiire gelince, her iki uygarlıkta da işlev aynı; kişinin kendini ifade ederek varoluşunu sürdürme isteği. Gerçi bu amaca ulaşmak için değişik yollar kullanılır ama fark etmez. Çin kültüründe şiir, kamu yaşamının basıncını sürekli ve tüm derinliğiyle üzerinde duyan bilge kişiyi özgürleştirmek ve desteklemek için vardır. Bu nedenle Çinli şair kendi adına konuşmaktan çekinmez; kendi sesini başka bir tanımsız kişiliğin altında gizlemeye tahammül edemez. Nasıl etsin! Bağımsızlığını şiirsel dille ilan etmek için can atıyor! Başka bir anlatımla, ‘kişi’ bizde ancak şiiri kadar özgür; Çinli şairin tek varoluş biçimi bu özdeşlik. Buna karşılık Batı’da şiir bireyi hem besliyor hem koruyor. Şair bir yandan diğer insanların tehdidi altında, öte yandan onlarla iletişim kurmak zorunda. Bu durumda, Batı şiirinde şair, ‘nakleden kişi’ olarak kendini açık edip incinmekten çekiniyor, iletişimi ‘öteki’ nin sırtından kurup dertleşirken bu belirsizliğe sığınıyor. Bu açıdan bakılınca, ‘dramatik araç’ olarak kullanılan ‘nakleden kişi,’ bireyin kendini çoğaltmasına yarıyor, denilebilir.”

Bay Yang sustu. Sözlerinin akılda kalması, öğrencilerin rahatça not alması için bekliyor gibiydi. Yaman bir tez dinlemiştim, anlattıkları yeni şeylerdi. Ancak görüşleri henüz çok genel çizilmişti, henüz hamdı. Yazıya dökülmeden önce baştan aşağıya gözden geçirilip kanıtlar sıralanmalı. Ayrıca tezin bütününde boşluklar var. Batı Romantikleri’ni, şiirlerinde nakleden kişiyi pek az kullanan Byron ve Keats’i de göz önünde tutmalıydı. Dante bile İlahi Komedya’da sık sık ‘kendi’ olarak konuşuyor. Dahası var, Batı ile Çin uygarlıklarını ayırt edici kavram olarak, ‘kendine ilgi’ ölçeğini sunmak pek bir kolaycılık oluyor. Örneğin, Batı uygarlığının özü sayılabilecek Hıristiyanlık, Tanrı’yı bireyin önüne koyar. Bay Yang, Batı dillerinden sadece birine yoğunlaşsa daha iyi olurdu; tezi, Batı şiirinin tümüne uygulayınca baş etmesine olanak yok.”