MENIPPOS – Çoğu insanın en kötü, en çirkin saydığı şu şeyi, yani ölümü, nasıl oldu da, istedin Kheiron?

KHEIRON – Sen akıllı bir adamsın, Menippos, söyleyeyim sana, ölmezliğin hiç zevki kalmamıştı benim için. Bu yüzden ölmeyi istedim.

MENIPPOS – Yaşam ışığını görmek senin için bir zevk değil miydi Kheiron?

KHEIRON – Değildi be Menippos, zira benim için zevk, değişmezlikte değil, değişimdedir. Hep yaşayıp gitmekten alacağım zevk hiç değişmeyecekti, hep Güneş, hep ışık, hep azık, hep aynı olacaktı bunlar. Birbiri arkasına gelip geçen mevsimler, birbiri arkasına olup biten olaylar… Hepsi bir olacaktı! Sanki hepsi birbirine zincirle bağlanmış gibi, hiç şaşmadan birbirini takip ediyordu, edecekti de! Ben de bıktım sonunda, zevk dediğin hep bir-örnek akan hayatta değil, değişimdedir.

MENIPPOS – İyi, hoş dedin de, Hades’te, yani ölüler diyarında oturmayı nasıl buluyorsun? Buradan zevk alıyor musun bari?

KHEIRON – Burayı hiç de fena bulmuyorum canım, tam bir eşitlik var burada. Işıkta olmakla, karanlıkta olmak arasında da bir fark yok bence. Zaten burada, yukarıda olduğu gibi, susamakmış, acıkmakmış, hiç yok! Bütün o ihtiyaçlardan kurtulmuş durumdayız!

MENIPPOS – Aman ha Kheiron, dediklerinle çelişiyorsun, bu gittiğin yol, yol değil!

KHEIRON – Ne demek istiyorsun?

MENIPPOS – Madem ki tekdüze yaşamdan ve her şeyin hep aynı şekilde akıp gitmesinden sıkıldın, buradaki, yani ölüler diyarındaki tekdüze akıştan da sıkılmayacak mısın? Ama daha da kötüsü, burada da değişmek istersen, öyle yukarıda olduğu gibi, çekip gitme şansın da yok!

KHEIRON – Ne yapalım o halde Menippos?

MENIPPOS – Akıllı insanların yaptığını yapalım, yani arzularımıza bir sınır çekelim, elimizde ne varsa onunla yetinelim, memnun olalım, dünyada katlanamayacağımız hiçbir sıkıntı yoktur.